Ik krijg regelmatig een inkijkje in het zoekende-mens-zijn van collega’s. Ze delen hoe zij zich verhouden tot hun (innerlijke) tegenstrijdigheden die ze ontmoeten in het werk of het leven zelf.
- Want hoe ben je een sociaal teamlid, terwijl je ook graag op jezelf bent?
- Want hoe ben je ‘snel genoeg’ én volg je je eigen tempo?
- Want hoe wil je je collega laten leren, én tegelijkertijd de oplossing graag geven?
- Want hoe geef je als manager vrijheid aan teams, én deal je met de soms beperkende context?
- Want hoe ben je én een goede werknemer, én maak je soms fouten?
Omgaan met (schijnbare) tegenstellingen is menselijk.
Dat is OK. Twijfelen mag. Niet-weten mag. Zoeken mag.
Als leider moet je dit omarmen. Én mag je richting geven.
Zoals Stephen Fry het schitterend stelt :
To be human and to be adult means constantly to be in the grip of opposing emotions, to have daily to reconcile apparently conflicting tensions. I want this but need that. I cherish this, but I adore its opposite too.
Stephen Fry
Hieronder een mooi plaatje als reminder dat je ook gewoon ‘allebei’ kunt zijn:
Lachend & Worstelend.
of
Waardevol & ‘met foutjes’.
Je hoeft niet te kiezen, je hoeft je alleen te verhouden.
